E:\administ\corresp\2004\prive\verslag22.wp8

Sorry mensen, maar het is niet meer volledig in te halen. Vandaar een “beknopte” versie.
Op donderdag 3 maart hebben we een avond van de NL-club. Deze keer thuis bij Mw. BettyBausch, zij is samen met haar zus Lies de auteur van het boek ‘Bewogen stilte,oorlogsherinneringen van twee zussen’ waarin zij verhalen over hun oorlogsverleden enreizen naar Israel. Het is een indrukwekkende avond. Gelukkig hebben we beiden het boekgelezen en dat maakt de “achtergrond” informatie en foto-presentatie alleen maar meeringrijpend. Mw. Bausch is een begenadigd spreekster; het is een zeer boeiende avond.
Vandaag is uiteindelijk ook Tomas, officieel een gast van Ruth & Yuval, in Eilat gearriveerd.
Verhinderd door sneeuwbuien en stormen is het vliegtuig zo laat vertrokken uit Amsterdamdat hij pas een dag later in Eilat is.(Het is die dag dat er 50 cm sneeuw viel in NL). Gezien degastenkamer op de 2de al vol is wordt de gastenkamer van de dependance op de 10de ingezetvoor Tomas. Ruda neemt deze keer haar intrek in de “internet-kamer”. Zo hebben we gezelligeen huis vol. Ruda gaat de volgende ochtend weer richting huis en Tomas zien we zo nu eendan voor een kletspraatje. Een leuke, en vooral gemakkelijke logee, veel op stap envertoevend met en bij Ruth en Yuval. Op zijn een na laatste avond in Eilat besluiten we toteen BBQ op ons balkon met z’n vijven. Het is zalig mooi weer en we zitten tot ruim natwaalven lekker te eten en te kletsen. Tomas gaat dankzij het prachtig zonnige weer goedgekleurd richting NL (en wonderwel heeft hij goed bij ons kunnen slapen ondanks dekrijsende toeki bij de buurman)! Het weekend van de 5de is vol sociale ontmoetingen; een gezellige avond bij Rudie metnieuwe en “oude” gezichten. En op zondag maken we kennis met familie van Monique bijDolphin Reef.
Laten we later die week nou echte regen meemaken in Eilat!!! Dit zijn niet zomaar een paarspetjes maar wat we in NL een milde bui noemen. Zo mild blijkt het achteraf toch weer nietwant later blijken twee mensen letterlijk kwijt te zijn die waarschijnlijk met hun auto zijnweggespoeld (geen idee hoe dat is afgelopen.). Maar van dit natuurgeweld merken we nietsals we een tochtje door de Arava maken. Het is wel erg raar om alles nat te zien maar het isook weer mooi, zeker de kleuren van de bergen zien er weer heel anders uit. Het weekenddaarop gaan we een lange tocht met Shai maken; de woestijn in. Door de regenval enkeledagen geleden is er inderdaad van alles gaan bloeien. We gaan op een gegeven moment desnelweg af richting Wadi Eteq. Als we te voet een stukje door een inmiddels weer kurk-drogebedding lopen, zien we allerlei kleine tere bloemetjes, van heel zacht blauw, tot hard roze enrood tinten. De foto’s mislukken helaas allemaal, in het echt ziet het er mooi uit maar op defoto’s toont het niet, jammer. We vervolgen hierna de tocht met Shai, via een wasbordweggetje rammelen en hobbelen we dat het een lieve lust is richting Har Berekh. Natuurlijkde speciaal hiervoor gekochte kaarten thuis laten liggen. Op een gegeven moment besluitenwe toch maar te keren en de inmiddels bekende weg terug te volgen. De watervoorraad begintflink te slinken en het is ook nog maar een uurtje echt daglicht. Nooit te avontuurlijk wordenals woestijnleken. Op de terugweg horen we ineens een keiharde knal. Helaas, de door Henkgebouwde opklapbare tafel achterin is door het gerammel met bouten en al door het plaatwerkheen afgescheurd en omlaag gevallen. Tja, er zijn grenzen aan wat je met een H200 kan doen.
Maar Shai slaat zich er verder fantastisch doorheen, alle respect! Vlak voor we Eilat weerinrijden stoppen we nog even bij het uitkijkpunt Hizqiyyahu, als we van het uitzicht staan te genieten ziet Henk ineens een zwerm ooievaars vliegen. We hebben weer eens flink mazzelwant ze vliegen dichtbij over, wat een cadeau.
Van Nathan en Clara die in NL wonen maar hier wel een huis hebben krijgen we een grote rijindrukwekkende boeken, namelijk de Encyclopedia Brittanica. Het huis hier moet leeggehaald worden met het oog op de huurders en ze vinden het te veel van het goede om deboeken mee naar NL te nemen. We zullen er goed voor zorgen, heel erg bedankt. Op 20 maart staat een dagje Bank gepland. We moeten immers de bankgarantie voor Shairegelen. Er is al aardig wat telefonisch contact geweest met de douane in Eilat. Diverse malennavraag gedaan naar speciale formulieren enzo maar; “Nee hoor, die waren er niet.”. Enverder werd geadviseerd zo kort als mogelijk voor de 21ste naar de Bank te gaan gezien dewaarde van Shai dan lager zou zijn in vergelijk met bijv. een maand daarvoor. Okee danmaar. Bovendien lukte het pas de 19de om het waardebedrag bij Customs te achterhalen, maardat is natuurlijk iets anders. Met een flesje water nemen we vol goede moed plaats in de“wachtkamer” voor de balies. Na de gebruikelijke taferelen (voorpiepen tot voordringen,slijmen met balie-medewerksters, quasi boze buien) zijn we na ruim een uur al aan de beurt,nou ja, de nummertjes telden langzaam op van 18 naar 26, en toen opeens naar 44. Laten wijnou 36 hebben. Dat gaf de nodige consternatie: Sonja vliegt overeind en gaat ruzie maken bijde balie: we beginnen echt in te burgeren! We vragen om de bankgarantie en laten voor dezekerheid Orit, de bankmedewerkster, met de douane bellen. Hierna worden kilometers papieringevuld en van 44 handtekeningen voorzien. Geen idee wat we precies tekenen, laten we hetmaar vertrouwen!!! Zo staan we, na wederom ruim een uur, buiten met alle paperassen.
Direct door naar de Douane, morgen verloopt de vergunning. Daar aangekomen lopen we meteen brede glimlach op Edna af. Edna neemt de papieren mee naar Rachel en dan hoor ik totm’n grote schrik iedere keer weer “ze lo tov”, oh nee he!!! Maar ja hoor, nu komen de dames met de mededeling dat het op een speciaal formulier hadmoeten staan en jawel; een formulier van Customs zelf. Ik explodeer bijna. Na alletelefoontjes weten ze er nog zo’n puinhoop van te maken. Niets helpt, we moeten terug naarde Bank en snel want het is al bijna sluitingstijd (voor klanten althans). We racen terug doorde drukte, Henk zet mij buiten af en ik loop op een holletje naar binnen richting ManagerRonnie die inderdaad al een belletje heeft gekregen van Customs. Maar zij kan het persoonlijkook niet afhandelen met als gevolg dat we toch weer moeten wachten tot Orit klaar is. Orit isniet blij, goed zo, wij ook al lang niet meer. Maar we besluiten er maar snel om te lachen (eenaanrader hier want anders maak je het niet lang), en beginnen weer van voor af aan. Alleenhaalt ze het qua tijd met geen mogelijkheid. Omdat al het handtekenwerk al is gedaan kan iknu de volgende ochtend alleen terugkomen voor het afhandelen van het papierwerk. Joepie,ben ik even een mazzelkont! De volgende ochtend sta ik bij het opengaan van de Bank voor Orit’s neus, er blijkt nog vanalles gedaan te moeten worden maar na een uurtje komt ze helemaal blij met een A-4 (metdoorslagen, dat wel) met wat getypte tekst om me mee te delen dat ze nu ook weet hoe eentypemachine werkt. Woorden schieten mij even te kort, sorry. Maar nu zou alles dan echtgoed moeten zijn. Henk opgepikt en samen naar Customs. Okee, met de bankgarantie mogenwe nu dus nog eenmaal Shai een half jaar in Israel houden, het kost wat (ook geestelijk) maardaar zeuren we verder niet over. Als we binnenkomen roept Gabi (the boss himself); “Now,everything is okay, yes!?”, waarop ik “Dat geloven we pas als we een handtekening hebben!”eruit knal. De oen. Ineens is iedereen met onze vergunning bezig, ziet er in hun ogen vastdruk uit. We “krijgen” de vergunning, natuurlijk niet voor de volledige zes maanden, da’s wat al te simpel, maar tot ons visum is verlopen. Als we maar weg kunnen. Met een drankje ophet balkon komen we even bij in de wetenschap dat we tot midden mei niet naar Costumshoeven te gaan.
Tegen Poerim tijd komen we meer en meer kinderen tegen die verkleed op straat lopen enspelen. Wachten tot de dag zelf zal gezien de algemene uitgesproken karakters van dekleintjes hier voor de ouders waarschijnlijk geen haalbare kaart zijn. Zo zien we tijdens hetboodschappen doen allerlei prinsesjes in zacht roze, blauw en (nog net) witte lange jurkenvoorbij stuiven. De dag voor Poerim (lotenfeest) komt de kleuterschool in een optochtjevoorbij, nogmaals vele prinsesjes, Koningin Esther-tjes (wit met goud), disney-figuren, lieve-heers-beestjes, een zeer luchtig gekleed indiaantje en een heuse Pharao. Mijn respect gaat uitnaar de kleuterbegeleiders die druk bezig zijn de kleding (met inhoud natuurlijk) toonbaar tehouden voor de grote dag morgen. De grote optocht tijdens Poerim missen we, zelfs eeninformerend telefoontje van Anat bij de plaatselijke VVV mag niet baten. Later horen we datde ouders zelf ook in spanning zaten want de locatie was al enkele malen gewijzigd en tot hetlaatst bleef het spannend of het uiteindelijk wel de juiste was. Volgende keer beter. Nubesluiten we lekker bij het strand in het centrum te blijven voor een drankje en een hapje. Erzijn al een paar dagen zeilwedstrijden in Eilat en in een gekke bui huren we een bootje metmotor om de wedstrijden van dichterbij te bekijken. We hebben veel plezier.
Op de 26ste gaan we ter ere van Yuval’s verjaardag ‘s middags met Ruth en haar vriendinJerusa bij de Giraffe Noodle Bar sushi eten. Yuval is op herhaling in dienst en weet in eersteinstantie van niets maar we besluiten het later met hem erbij nog eens dunnetjes over te doen. Het uithuizig zijn bevalt zo goed dat we de 27ste, na enkele jaren, weer eens naar hetObservatorium gaan. Het weer is zalig, veel zon met een lekker fris windje. Onderwegstoppen we een paar keer om de Marine oefeningen te bekijken waar schepen vanverschillende landen aan meewerken. Bij het Observatorium bekijken we alle vissen en dierenin de binnen- en buiten aquaria en bezoeken deze keer ook het onderwatergedeelte (een soortEuromast idee, maar dan diep onderwater). We zien ook daar verrassend veel, niet te vergetende talloze kleine roze kwalletjes. Ziet er sprookjesachtig uit. ‘s Avonds vieren we onzepersoonlijke Jom Ha’Atzmaut met een heerlijk etentje bij Boston Fish & Grill, gezien eenstevig windje met vesten aan maar toch buiten op het terras! Tijdens het snoepen flinkherinneringen op zitten halen over de reis naar Israel een jaar geleden en wat er toen allemaalin korte tijd veranderde en gebeurde.
De 28ste, 2de Paasdag in NL (dus een vrije maandag), gaan we naar Coral Beach voor eendagje strand. Wat heerlijk lui is dit! Op 6 april, de dag dat Yuval uit dienst terugkomt, heeft Ruth een surprise party geregeld. Deplaats van verrassing is ons appartement. Alle genodigde komen netjes op tijd zodat we Yuvalop het afgesproken tijdstip naar boven kunnen lokken met een zogenaamde acute hulpvraag.
Het moment dat Yuval bij de keuken komt, zingt het gezelschap hem met volle borst “JomJom Hoeledet” toe. Truc gelukt. De tafel staat snel vol met allerlei lekkere hapjes en drankjesen de mooie verjaardagstaart wordt snel als maar kleiner. De schrik en het liegebeest-gedragvan mij snel te boven is het een geslaagde verjaardag met mooie en leuke cadeau’s. Wat wijgegeven hebben? Zoals afgesproken; een dinerbon voor de Giraffe Noodle Bar. Nog wat slappies van de late avond gisteren ga ik ‘s morgens boodschappen doen. Als ik naarde auto loop hoor ik iets zachtjes piepen. Een vogel die ergens vast zit of gewond is? Na de spullen in de auto zetten ga ik zoeken. Bij de hekken zie ik niets maar dan hoor ik dat het inhet autowrak moet zijn. Dit is een kleine bestelwagen waarvan de achterdeuren allang foetsiezijn. Ik buig mij voorzichtig naar binnen (je weet maar nooit) en dan zie ik een heel kleinbeestje tussen de voorstoelen verloren rondkruipen. Wat is dat nou? M’n verstand (ja.ja!) zegtdat het een katje is maar dat kan toch niet? Zachtjes open ik een van de voordeuren en dan ishet zeker. Het gepiep neemt in volume toe en ik kan niet anders dan het kleintje oppakken enmeenemen. In de lift schiet er van alles door me heen; hoe kan je nu aan een katje beginnengezien verschillende redenen, we kunnen vast een goed huis voor hem/haar vinden, ja dagoppakken is houden, wat een scheetje, misschien komt moederpoes nog zoeken, wil ik dateigenlijk wel?, kortom een niet verantwoorde puinhoop aan gedachten. Als ik aanbel enHenk de deur opent zie ik dat Henk eerst ook niet kan geloven dat het een katje is. Naverstandig beraad besluiten we het katje in een open doos in het wrak terug te zetten zodatmoederpoes erbij kan, het katje is erg levendig en de zorg van moederpoes is toch hetallerbeste. Zeker bij zo’n heel kleintje met de oogjes nog dicht en het navelstrengetje er nogaan. Door de doos kan het in ieder geval niet meer door het vuil kruipen of uit de auto vallen,en als moederpoes komt om te voeren moet ze het kleintje uit de doos pakken, dus weten wemeteen of moeder nog terug is geweest.
Met de bibbers nog in de knieën ga ik boodschappen doen. Als ik terugkom en luister, hoor iknog steeds gepiep. Het katje zit nog in de doos. Als andere mensen al op het idee komenhem/haar in huis te nemen dan hoop ik dat ze eerst naar het adres op de doos kijken (ons adresdus). Echt hoor, ik hoop dat moederpoes opdaagt maar anders voelt het al dat anderen er methun tengels van af moeten blijven. Weer helemaal niet netjes!!! We checken diverse keren of moeders er al is en posten ook in de auto. Laat die middaghebben we een NL-club ontmoeting bij het Vogelreservaat van Eilat. Ruda van Elah die dezeontmoetingen altijd organiseert kan helaas niet komen, wij mogen de honneurs waarnemen.
Alvorens daar heen te gaan, kopen we bij Super-Farm babymelk in poedervorm en Henk weetzelfs een poppenflesje te bemachtigen. Mocht het kleintje bij terugkomst nog in de doos zittendan nemen we het mee en zien we wel wat de gevolgen zijn. Het is de hele dag al 30 gradenen knap benauwd gezien de zandstorm, langer niets doen is vragen om problemen.
Wonderwel genieten we van de bijeenkomst met vogelkenner Henk Smit, hij vertelt boeiendover het ontstaan van het reservaat en alle vogels die er langs komen. Niet dat we dachten dater niks aan zou zijn, in tegendeel en ik ben zelf nogal een vogel-freak, maar met dat kleintjein gedachte. Na de informatie en het vragen stellen krijgen we wat vogeltjes te zien die diedag in de netten en vallen gevangen zijn voor onderzoek en tellingen. We lopen ook deBausch Trail, een speciaal verhard pad langs kijkhutten zodat ook bezoekers in rolstoelkunnen “vogelen” (en inderdaad, oplettende lezer, dit is mogelijk gemaakt door dezelfde Mw.
Betty Bausch waarmee dit verslag begint). Als extra cadeautje krijgen we tweemaal een grotezwerm ooievaars (zo’n 200 tot 250 stuks) van dichtbij te zien. Iedereen heeft het naar z’n enhaar zin, ook Rivka, ons buurmeisje dat zich absoluut niet lekker voelt maar geniet van hetfeit dat zij wat palmduifjes mag vasthouden en loslaten. Haar broer Nathan vindt het ookprachtig.
Na nakletsen en de boel opruimen gaan we op huis aan. Zou het katje er nog zitten? Gepiepmaakt het duidelijk. Aan de ene kant teleurgesteld dat moederpoes niet is komen opdagen enaan de andere kant heel voorzichtig zielsblij met de kleine gaan we naar boven. Handdoekenpakken, babymelk maken, flesje spoelen en erachter komen dat het schroefdopje nep is zodatwe een gaatje in de bodem moeten maken om het te vullen en proberen het kleintje tegeruststellen. Het voeden gaat slordig, het is een hele kunst je vinger op het gat van de bodem te houden en de kleine toch te laten drinken, en nog erger, er is nauwelijks een zuig-reflex.
Maar we doen ons best en in ieder geval komt er wat vocht binnen. Na een massage met eenvochtig washandje om het ergste vuil te verwijderen en het poepen en plassen op te wekkenmaken we de doos wat luxer met een warme kruik en dikke handdoek. De kleine valt promptin slaap en zo gaat hij/zij de eerste nacht bij ons in. De rest is te lezen op Amitsa’s eigenpagina, al zullen er in deze verslagen ook nog wel vermeldingen over haar komen. Van week 15 t/m 18 staan er geen aantekeningen in m’n agenda. Niks gebeurd? Ja zeker welmaar er is veel, veel tijd en energie gaan zitten in Amitsa. So wie so nooit tot weinig begrepenqua moedergevoelens en nestdrang, maar nu toch wel bewondering of extra verwondering(men mag zelf kiezen) over het verzorgen van mensenkinderen die o.a. niet al na 6 wekenreeds zindelijk zijn. Maar eerlijk is eerlijk, het was prachtig te zien hoe ze van een bangwezentje veranderde in een blije baby-kitten die zich volledig veilig voelde. Alles was hetgebrek aan slaap en rust waard.
Henk krijgt vlak voor Pessach een beetje kiespijn, en die loopt plotseling helemaal uit de handin een forse zenuwontsteking. Geen enkele pijnstiller helpt, en hij ligt 2 nachten wakker vande pijn, ondertussen 40 liter koud water wegspoelend om die ontsteking te koelen. We gaanop Pessach op zoek naar een tandarts, maar Maccabi is gesloten, het ziekenhuis stuurt onsnaar een tandarts die op vakantie blijkt, en uiteindelijk komen we terecht bij de Dental Clinicin Shahamon, waar een noodnummer op de deur staat. Binnen een kwartier staat de tandartsop de stoep, in vrijetijdskleding, opent de zaak, maakt foto’s en doet wat testjes. Hij heeft helemooie apparatuur staan, vrijwel dezelfde set als tandarts Wirtz in Dordrecht. Hij besluit niet tebehandelen, maar schrijft penicilline voor, met de waarschuwing dat het wel 48 uur duurtvoor het werkt. Henk denkt dat dat wel mee zal vallen, maar helaas, de pijn blijftonverminderd. Daardoor mist hij wel de gezellige seder-avond bij Ruth en Yuval, maar Sonjagaat gelukkig wel, neemt de honneurs waar en lekkere hapjes mee naar boven. Pas na 40 uurgaat opeens de knop om, is de pijn verdwenen en kan Henk toch nog de hapjes eten. Erworden alvast 2 afspraken met de Dordtse tandarts gemaakt voor als we in NL zijn: eenwortelkanaal-behandeling en een kroon: Echt iets om naar uit te zien! Op 3 mei komt dan onze eerste echte eigen gaste aan uit Nederland! Na een nachtvlucht naarTel-Aviv treft Marianne gelukkig een leuke taxi-chauffeur die haar op weg naar Sde Dov eenkorte tour door Tel-Aviv geeft en honderduit vertelt. Bij de security op Sde Dov wordt zeweer goed gecheckt, zelfs het treinkaartje van Rotterdam - Schiphol willen ze zien! Maarverder gaat alles voorspoedig want als we bij het vliegveld in Eilat voorrijden zit Marianne allang en breed gezellig buiten onder een palmboom met een mede-reiziger te praten op eenbankje. Ondanks de nachtelijke reis kijkt ze haar ogen uit naar alle zon overgoten kleuren, debomen en struiken, de mensen en wat er maar te bekijken valt.
Na een drankje en veel uitpakplezier bij allerlei mooie cadeau’s die we krijgen met daarbovenop nog eens een grote verpakking vervangende moedermelk en een mooi nieuwzuigflesje voor Amitsa, laat Marianne zoonlief in NL per e-mail (met foto) weten dat moedersgoed gearriveerd is. We houden het vandaag verder lekker rustig, wel ‘s avonds even naar deboulevard voor een frisse neus en pita shoarma snoepen. We kunnen echter niet te langwegblijven want Amitsa zit nog steeds op een 2 uur schema qua voeden. Marianne is ook alseen baksteen voor de kleine gevallen en vindt het totaal niet erg om haar te voeden.
Dankzij Hemelvaartsdag (05.05) in NL kunnen we op donderdag spijbelen, we besluiten tochnaar Mitzpe Ramon te rijden en de kleine mee te nemen. Dus bepakt met o.a. reiskoffer (grote kattenbak voor later), koelbox met haar voeding, keukenrol, vuilniszak, wetties en de nieuwestoffen tas die ik cadeau heb gekregen van Marianne (die nu even dienst doet als Amitsadrager op locatie) gaan we met z’n vieren op stap. Gaat heel erg goed. Onderweg stoppen weeven bij een picknick-plek en het voeden gaat gelukkig gewoon goed door. In Mitzpe Ramonbezoeken we eerst het restaurant (met Amitsa in de tas) voor een lunch. Amitsa doet wel watpogingen om uit te breken en soms piept ze maar we kunnen toch redelijk rustig eten. Er valtook genoeg te zien, het is lekker druk en een grote groep religieuze Joden is druk bezig metabseilen van de nabije rotswand. De strengen aan de gebedshemden die wild in windrondslaan, de nette diep zwarte broeken en de smetteloze witte overhemden zijn geen redenom deze sportieve actie over te slaan. Hup in het harnas, helm op en afzakken! Het mooistevindt ik nog wel de man die zijn payes (lange lokken bij de oren) omhoog strak over zijnkepeltje heen knoopt zodat deze niet weg kan waaien en stevig in de helm blijft zitten,praktisch toch! Henk bezoekt met Marianne het bezoekerscentrum terwijl ik Amitsa ga voeren in de auto. Dekleine krijgt heel wat vertederde blikken over haar heen. Na een kleine wandeling naar hetvogelbalkon gaan Marianne en ik bij Bio Ramon (dieren centrum) kijken, Henk blijft metAmitsa buiten. Het blijft wonderlijk dat er zoveel dieren in een zo ogenschijnlijk gortdrogewoestijn kunnen leven, slangen, schorpioenen, egels, muizen, slakken(!), salamanders entorren. De gifspin is gelukkig weer niet thuis, niet echt een gemis. We sluiten af met de tweeenorme stekelvarkens die net genieten van hun diner, tafelmanieren hebben ze nog steeds niet,ze laten zich de groenten en aardappels duidelijk hoorbaar smaken.
Op de terugweg maken we nog een stop bij de Carpentry, de plaats waar we verleden jaar dekerstkaart-foto geschoten hebben. Dan gaan we weer richting Eilat. Met de langzaamondergaande zon genieten we van het kleurenspel op de bergen, het blijft adembenemend.
Ruim voor Eilat is het al heel donker en stoppen we langs de weg om naar de sterren tekijken. Gezien het geen tot zeer weinige strooilicht is dat hier niet moeilijk. Ik kan hier nogeen leuke overgang maken naar het begrip “Mooning” in combinatie met het begrip“Plastuitje” maar ik zal daar verder niet over uitwijden, goed? De dagen daarop vullen zich met fun-shoppen, een dagje Coral Beach met snorkelen, eenbezoek aan de Eilati Stone Mines, een dagje snorkelen met dolfijnen en zonnen, lekker op hetbalkon hangen. Tussendoor rijgt Marianne kilometers kralen aan vissnoer om het anti-vliegengordijn body te geven, wast ze de ene afwas na de ander weg en en draait shiften meeom Amitsa te voeren, hoezo met vakantie? De tijd vliegt weer om, twee dagen (10.05) voor de Onafhankelijkheidsviering doe ik samenmet Marianne een poging om de papieren in orde te krijgen voor de auto zodat we de 12demet toestemming uit Israel kunnen vertrekken. Maar the boss bij Customs heeft het weer opz’n macho-heupen en onder het nom dat het voor ons zelf beter is pas op het allerlaatstemoment het formulier te verkrijgen worden we verzocht morgenochtend voor 12.00u terug tekomen (daarna zijn ze dicht voor de viering). Griepend gaan we naar Dolfin Reef waarMarianne een zwempartijtje met dolfijnen wacht, het een hoort niet bij het ander dus snel deboel met the boss loslaten!!! Na het snorkelen ga ik terug naar huis om de voorbereidingen tetreffen voor het bezoek aan NL en wat dingen te regelen. Maar niet voordat ik de Limonana(limonade met verse muntblaadjes) heb aangeprijsd als de lekkerste dorstlesser op dit strand.
Als ik Marianne ga oppikken gaan we nogmaals langs de zaak met werkplaats waar ze o.a.
het locale Eilat steen bewerken en verkopen. Deze steen mag zo heten omdat dit echt de enigeplek op aarde is waar de combinatie Azuriet (blauw) met Malachiet (groen) als steensoort gevonden wordt. Al ten tijde van de Pharao’s werd het hier gedolven. Naast wat kleinerestenen koopt Marianne ook een fors formaat steen. Naief als ik zijn kan, beaam ik keer opkeer dat de steen echt heel mooi is. Dat had mij aan het denken moeten zetten. U snapt het al, als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog de grote Eilati Stone, waar door demedewerkers van de Stone Mines echt met pijn in het hart afscheid van genomen werd doorde afzonderlijke kwaliteit!!! De steen staat op de kast als pronkstuk, echt te gekMarianne. Als Henk de volgende morgen met Marianne naar Customs gaat, ziet ze een totaal anderereactie van the boss, in no time staan ze weer buiten met handtekening van the boss en zelfseen kopie. Dit is in al die keren nog nooit eerder gelukt! Wauw! ‘s Middags gaan we naarSaskia om de kleine te brengen voor het logeerfeestje de komende 2,5 week. De logeerkamerbij Saskia staat rap vol met de kooi, twee zakken grit (goede zet blijkt achteraf!), keukenklok,krabpaaltje, bakjes, extra “beddengoed”, speeltjes. Uitleg over het voer en het mineraalwater (het kraanwater is waarschijnlijk te zout) plus de gebruiksaanwijzing en dan is het“Doeg, doeg” en wegwezen. We weten dat ze in goede handen is en Saskia heeft er echt zin inom voor Amitsa te zorgen, een hele geruststelling voor ons.
Die middag is het soppen en opruimen, Henk probeert nog wat te redden van dewerkzaamheden die nodig zijn voor NL, maar de gigantische kaak- en kiespijn tijdensPessach en de zorg voor Amitsa hebben een flinke knauw in het werk gegeven. ‘s Avonds gaan we naar de herdenking van alle Joodse slachtoffers die gevallen zijn voor deStaat Israel. Als we er net zijn zien we Yuval, hij en Ruth hebben heel lief stoelen voor onsvrijgehouden. We dachten verleden jaar eerlijk gezegd dat deze voor genodigden waren maardat is dus niet zo. Nu kunnen we tot het einde blijven. Het is wederom aangrijpend; devermeldingen van de gevallenen uit Eilat, de liederen en gedichten (soms prachtig, soms rauwen knullig), het gebed wat door merg en been heen ging gezien de emotie van de voordrager. Stilletjes gaan we naar huis.
Op de 12de vertrekken we met z’n drieën uit Eilat. Achteraf een uur te vroeg op het vliegveldmaar gezien de technische mankementen met de boardingcard-machine geen slechte zet. Nahet oppikken van de koffers (die van ons zijn nagenoeg leeg) op Ben-Gurion gaan we met debus naar terminal 3 voor de internationale vlucht. De controles gaan lekker snel, het is zelfsheel stil bij de paspoortcontrole, maar de ticket-uitgave duurt knap lang. We hadden 3 uuroverstaptijd, maar achteraf is dat eigenlijk te kort: uitstappen, koffer ophalen, op de buswachten, met de bus naar terminal 3, security check 1, security check 2, koffers inchecken,security checks 3 en 4, paspoortcontrole: alles duurt een kwartiertje, en zo hebben we geentijd om even rustig iets te drinken en eten voor we gaan vliegen. Op het moment dat we devertrekhal instappen is er al “last call”. De meegenomen plastic zakjes voor ongelukjes tijdensde binnenlandse vlucht (kan goed bumpy zijn) komen goed van pas om de gekochte broodjesin te verpakken. We komen letterlijk als laatste aan boord! Wij gaan rechtsaf en Marianne naar links, zij zitenkele rijen naar voren. Onze buurvrouw zou wel willen ruilen maar alleen als Marianne eengangpadstoel heeft en dat is dus niet zo. Marianne zit tussen twee passagiers in waarvan ereen, zo blijkt al snel, gewapend is. Puur voor onze veiligheid waarschijnlijk maar het doetniets aan Marianne’s onbehagen af. Wat wel weer erg gewaardeerd wordt, zeker door ons, is het gebaar van ElAl om champagne aan te bieden, het is vandaag echt Jom Ha’Atzmaut(Onafhankelijksheidsdag). We krijgen zelfs een tweede rondje, luxe hoor! Op Schiphol staat zoonlief moeder Marianne op te wachten. We kletsen nog even wat en dangaan we op huis aan. Wij maken nog even een stop bij de supermarkt voor wat brood, belegen drinken. Wat raar om weer met Euro’s te betalen! Aan de Singel is het behagelijk warm, dekachel is deze keer wel aangeslagen. De weken die volgen vullen zich met allerlei klussen en klusjes zoals o.a.; de administratiebijwerken, het terras boven en het tuintje beneden zaailing vrijmaken (anders hebben we devolgende keer een heus esdoorn-park op beide plekken), het huis soppen en boenen, alle postdoornemen, de koffers weer vullen met “Hollandse dingen”en nieuwe T-shirts, eenbijeenkomst met de buren voor het funderingsproject. We spelen ook een dag toerist met eenbezoek aan Amsterdam, we crossen met de tram door de stad (leuk om te doen!), doenwandelend een poging om Sagitta (ons zeilbootje van weleer) te vinden maar ze ligt niet ophaar “plekkie”, en maken een rondvaarttocht. Henk loopt zich de rest van de dagen de benenuit het lijf qua bezoeken aan klanten en ondergaat z’n eerste wortelkanaalbehandeling (gelijkalle vier!) bij zijn eigen tandarts. Het zijn lange dagen, om 05:00u opstaan (t’is weer evenwennen), laat thuis komen plus veel kilometers maken met de zekerheid op fantastische files.
Het mag zo zijn dat tijdens deze weken ook de steen, die op het columbarium voor de urn vanPa geplaatst zal worden, klaar is. Op 24 mei in de morgen zijn Ma, Hans & Eveline, Rolanden wij bij de Essenhof en wordt de urn bijgezet en de steen bevestigd. Met de bloemen in hetbijbehorende vaasje, ziet het er helemaal mooi en verzorgd uit. Fijn dat deze mogelijkheidook bestaat, we kunnen zien dat Ma, ondanks het begrijpelijke verdriet, content is met dezekeuze. 4 juni 2005 Alweer bijna een week in Eilat. Afgelopen zondag (29-05) met ElAl teruggevlogen en tegen23:30u thuis. Flink afgeknoedeld en de reis (vooral het stijgen en dalen) was voor Henk nietecht een pretje met z’n zware verkoudheid. Hoog tijd voor wat rust en zon na 2,5 weekrennen, racen en regelen wat er geregeld kan worden.
De dag na aankomst eerst lekker uitgeslapen en daarna de auto gaan regelen. Zowaar geengezeur over bankgaranties of “kom tussentijds maar nogeens.” maar de volle toestemmingom drie maanden rond te karren. Maar ja, deze keer gingen we weer samen he, en dat maakteen wereld van verschil. Na het tanken direct doorgereden naar Saskia, we zijn razendbenieuwd hoe Amitsa er uit zal zien. In onze gedachten is het inmiddels een lapjes-leeuwinqua omvang. Maar, nee, gelukkig niet. Ze is wel flink gegroeid maar het is nog steeds een liefklein hummeltje. Na eerst zelf netjes Saskia gedag zeggen (proberen we in ieder geval) zijnalle ogen op Amitsa gericht. En dan kijken we voorzichtig naar de situatie van de gordijnen,de kussentjes en de bank. Geen repen en geen flarden, ppfffhhhh! Dan vertelt Saskia beetje bij beetje haar bevindingen met de kleine. Al snel is duidelijk datnaast het kroelen en spelen waar vol enthousiasme over gesproken wordt er ook een andereuiting van Amitsa heeft plaats gevonden waar Saskia, terecht, iets minder roosgeurig over is.
Om een of andere reden (waarschijnlijk de combinatie vast voer en melk als bijvoeding) is depoep van Amitsa een week geleden iets “te smeuig” geworden. Op een geven moment stondpoeslief er letterlijk tot met haar enkeltjes in (en zij heeft er dus wel vier!). Sorry, Saskia, bijdeze nogmaals onze oprechte excuses voor al het strontruimen en Amitsa weer toonbaar krijgen. We zijn erg blij dat Ron, de dierenarts, is gebeld. Hij adviseerde speciaal voer datgelukkig te verkrijgen was en hij heeft Saskia ook min of meer kunnen gerustellen met hetgegeven dat dit vaak voorkomt bij kittens en dat zolang ze maar levendig zijn (en dat was ze)er geen reden tot zorgen is. Naast de troep is het mooie wel dat Saskia Amitsa van de flesheeft gekregen (al is dat nog zo schattig om te doen) en haar heeft geleerd water uit een bakjete drinken. Na het verzamelen van de spullen (minus bijna 20 kilo grit, dat is er door heen gevlogen!) eneen liefdevol “dag, dag” van Saskia voor Amitsa gaan we met kind op huis aan. Amitsa isduidelijk wat uit haar doen, zelfs in de auto zit ze een beetje te piepen. Thuis zetten we allesweer op z’n plek en laten haar lekker rondsnuffelen en met rust. Als we elkaar ergens watabrupt tegen komen gaat direct haar ruggetje omhoog en de staart op dik. Als het niet zokomisch was zou het vast indrukwekkend kunnen zijn. Maar ja, ik met m’n 1.81m en Henkmet z’n 1.89m, we zijn niet echt een “doelgroep” van haar niveau. Verder zijn handen envoeten kennelijk nog leuker geworden om in te bijten en te hangen, er wacht ons een schonetaak. Maar vandaag laten we haar lekker met rust, laat haar eerst maar een beetje wennen. Dinsdags begint het echt weer te wennen voor Amitsa. Ze komt zelfs af en toe kroelen. Opwoensdag 1 juni gaat het zo goed dat we besluiten met de maandelijkse “anti-vlooien enwormen-capsules” (i.p.v. een bandje, zou niet eens kunnen met zo’n kippe-nekkie) tebeginnen en ‘s avonds knippen we haar vlijmscherpe nageltjes. De speelbal met een snoepjeerin wordt sneller doorzien dan welke zaak voor Hercule Peroit of Sherlock Holmes dan ook.
Hoe zo niet slim? Hoe dan ook, ze is weer haar nieuwe “oude” zelf, en telt nu twee maanden.
Haar kooi staat overdag open en ze kan naar eigen believen haar stekkie opzoeken voor eentukje. Het is leuk te zien dat ze de kooi zeker niet als straf ervaart.
Die zondag (05-06), voor we naar Coral Beach gaan, gaan we bij Ron de dierenarts langs. Omhet zuigflesje terug te geven en om af te spreken wanneer we kunnen komen voor de eerstevaccinaties. Amitsa moet minimaal 3 maanden zijn en een kilo wegen. Begin juli is ze dusecht de klos.
Overigens, horen we die toeki van de buurman nou nog wel of niet?

Source: http://www.henkensonja.nl/Eilat/reisverslagen/verslag22.pdf